گزارش
کشت و صنعت هفت تپه !
على طاهرى

بیش از 5 هزار کارگر نیشکر هفت تپه٬ شامل حدود ٢٠٠٠ کارگر کارخانه و کارگران کشاورز و ديگر بخشها که بيکار شدند٬ از آغاز سال 86 تاکنون دستمزد نگرفته و در اعتصاب به سر می برند. کارگران اعلام کردند که تا دریافت مطالباتشان به این اعتصاب ادامه خواهند داد.  در جريان اين اعتراضات کارکنان بخش اداری نیز به اعتصاب پیوستند. کارگران اعتصابى جاده فرعی بازار هفت تپه را بستند. مسدود شدن این جاده موجب مشکلاتی برای تردد کارخانه هایی مانند حریر پارس و کاغذ پارس شد .

  کارخانه نیشکر هفت تپه زیر مجموعه وزارت جهاد کشاورزی است و بسیار باسابقه می باشد که در سال 1341 تاسیس شد و تاکنون توانسته نقش بسیار بالایی در تولید شکر ایران و انتقال تکنولوژی به سایر کشت و صنعت ها ایفا نماید. این کارخانه با ظرفیتی بیش از صد هزار تن در سال 10 درصد شکر مورد نیاز کشور را تولید می کند . طی سال های شکل گیری طرح های نیشکر و صنایع جانبی اهواز٬ با توجه به بودجه های کلان مصرف شده برای نصب و راه اندازی آن کارخانه ها از مجموع درآمد سالانه کشت و صنعت هفت تپه٬ چیزی بالغ بر 45 میلیارد تومان جهت ترمیم بودجه صنایع مذکور به حساب  خزانه دولت واریز گردید. طبق محاسبات انجام شده این صنعت تا کنون توانسته 12 بار خود را مستهلک نموده و کلیه هزینه های متحمل شده را نیز جبران نماید . و اگر کشت و صنعت هفت تپه توانسته خود را به یک مجتمع بزرگ و زنده تولیدی به صنعت تولید کشور بشناساند٬ چیزی نبوده است جز تلاش کارگران زحمتکشی که در گرمای طاقت فرسای جنوب جان خود را مایه گذاشته اند تا بتوانند از این راه بر رونق زندگی خود و خانواده شان نیز بیافزایند .

کشت و صنعت هفت تپه در طی سه چهار سال اخیر به زیر 50 درصد ظرفیت اسمی رسیده و مقدار زیادی شکر تولید شده به دلیل نداشتن بازار فروش در انبارها انباشت گردیده است. در همین راستا عدم حمایت دولت و حذف تعرفه واردات شکر٬ میدان را برای سرازیر شدن سودهای کلان به جیب بازرگانان و واسطه های کلان داخلی فراهم نموده است که عملا اين شرکت را ورشکسته کرده است و پيامدهاى آن را يک شهر کارگرى ميدهد که در آستانه نابودى است. سیاست دامپینگ (سوبسید) کشورهای اروپایی تولید کننده شکر همگام با استفاده بورژوازی اسلامی از بازار جهانى٬ صنعت قند کشور خصوصا هفت تپه را دچار بحران جدی کرده است. بدهی بالای 50 میلیارد تومانی باعث شده تا فشارهای مضاعفی بر زندگی کارگران و کارکنان زحمتکش این صنعت وارد بیاید . در سالهاى قبل با طرح های زود هنگام بازنشستگی٬ حدود دو هزار نفر از کارگران را بازنشست و بازخريد کردند. وضعيت امروز ٢٠٠٠ نفر کارگر اين کارخانه و بيشتر از هميت تعداد کارگران مراتع و بخشهاى کشت و غيره را در ابهام فرو برده است. این مساله و نیاز شدید مالی جهت بازسازی و تعمیرات مجموعه کارخانه٬ چشم انداز تغييرى را کور کرده است.

کشت و صنعت هفت تپه 13 هزار هکتار زمین زیر کشت و زمین های بسیار زیاد کشت نشده دارد. تعداد کارگران 8 هزار نفر بوده و سالانه 100-120 هزار تن نیشکر برداشت می کرد. هیچ مشکلی نیز برای پرداخت حقوق کارگر نداشته است٬ حتی کشت و صنعت هفت تپه توانست  تمام بودجه شرکت های تولیدی مانند طرح جنبیه و میان آب٬  سعییه٬ امیرکبیر خرم شهر و کارون را نیز تامین نماید . عدم پرداخت حقوق کارگران از دو سال پیش شروع شده است: رقابت باندهاى سرمايه برسر بازار شکر و کنترل برآن٬ نتيجه اش اينبوده که از یک واحد تولیدی مطرح کشور که یک تنه قسمتی از بودجه کل کشور را تامین می کرد٬  امروز با وجود تولیدات دیگری مانند ملاس-گندم-جو و خوراک دام و پرورش ماهی و دامداری و گاوداری و حتی مرکبات به روزی دچار شود که نتواند حقوق 5 هزار کارگر خود را بدهد و آن ها را به اعتصاب و اعتراض بکشاند. آن هم در جامعه ای که حقوق بگیران قادر به اداره زندگی خود نیستند٬ چه برسد به اینکه فقط یک روز حقوقی به خانه آورده نشود٬ آن هم با کارگرانی که سالیان جوانی خود را در مزارع و کارخانه گذارنده و امروزه با داشتن فرزندان دانشگاهی از پس مخارج روزانه نیز بر نمی آیند .

چندی پیش چند تریلر شکر از طرف مسئولان و مدیران شرکت بدون هماهنگی و بارنامه به خارج از کشت و صنعت برده شده است. کارگران شکایت های بسیاری به ریاست جمهور و نهاد های مختلف داشته اند. ولی تاکنون هیچ اقدامی صورت نگرفته است. کارگرانی که خود شاهد از بین رفتن یک مجموعه عظیم تولیدی بودند مجبور به اعتصاب  طولانی مدت شدند. کارگران خواهان بازگرداندن 40 میلیارد کمک کشت و صنعت به دیگر شرکت ها شدند که متاسفانه هیچ عکس العملی را از سوی مدیران در پی نداشت . در پایان سال به کارگران اعلام نمودند که تمامی حقوق و مزایای معوقه با بن کارگری و "هدیه رهبری" پرداخت می شود که هنوز بعد از گذشت سه ماه ٬ خبری از آن نیست. معلوم نیست که این پول به کجا رفته است؟

هفت تپه دارای 4 انبار بسیار بزرگ با ظرفیت بسیار بالاست که حالا نزدیک به 660 هزار تن شکر دست نخورده در هر کدام از این انبارها خاک می خورد. هزاران تن شکر انبار کارخانه ها راه به بازار ندارد  و کارگران مزارع و کارخانه های تولید نیشکر با بیکاری و عدم پرداخت حقوق روبرویند. شکرهای وارداتی نیز در انبارهای فروش خاک می خورند . تولید شکر در سال 85 ٬ 1.4 میلیون تن و نیاز مصرف داخلی 1.9 میلیون تن بوده است که سالانه فقط نیار به 500 الی 600 هزار تن شکر وارداتی است. در صورتی که در سال گذشته 2300 هزار تن شکر وارد کشور شد که بیش از نیمی از آن توسط بخش خصوصی انجام گرفت و بخش دولتی نیر دو برابر نیاز داخلی شکر وارد کرده است. دولت هم زمان با کاهش نرخ شکر در سطح جهانی تعرفه های واردات شکر را  نیز کاهش داده است. کاهش هزینه تعرفه های گمرکی به شکر ختم نمی شود بلکه حذف تعرفه واردات کنجاله که عجولانه نیز اثرات منفی فراوانی  بر روی کارخانه های روغن کشی داشته است . البته تا آنجایی که روشن است بازار محصولات کشاورزی در دنیا از حمایت شدید دولتی برخوردار است و در دور اخیر مذاکرات سازمان تجارت جهانی٬ حذف تعرفه گمرکی شکر و سایر محصولات کشاورزی با مخالفت شدید اکثر کشورهای تولید کننده این محصلات از جمله اتحادیه اروپا روبرو شد .

در پیش گرفتن خط مشی بر عکس از سوی سرمایه داری در ایران هم در زمره نبوغ اقتصادی مسولان این نظام است که هر تاکتیکشان مشکلات را دو صد چندان کرده است. هرچند که از کار بیکار شدن 5 هزار کارگر و نابودى خانواده هاى آنها برای مسئولان نظامی که ارزشی برای انسان قائل نیستند و حاضر به هر جنایتی براى بقای نظام کثیفشان نیستند از فرعیات است. *